DJ Charly Lownoise (Ramon Roelofs): van muziekgoeroe naar meditatiemeester

Vitaliteit op de werkvloer: het centrale thema van mijn VitaliBlij Podcast. Hoe creëer je een werkomgeving die verbondenheid, blijdschap en energie voortbrengt? Hierover ga ik in gesprek met experts uit het veld. HR Professionals, bedrijfseigenaren en leidinggevenden vertellen over hun eigen aanpak en ervaringen. 

Abonneer je ook op mijn podcast via Spotify of iTunes!

In de aflevering van 11 januari 2022 is Ramon Roelofs te gast. Waarschijnlijk zegt die naam je niets, maar je kent vast nog wel DJ Charly Lownoise. Die van Mental Theo 😉 Als happy hardcore duo waren zijn in de jaren ’90 niet te stuiten. Met 300+ optredens per jaar en ongekende hysterische fans, was het bijna voorspelbaar dat Ramon tegen de vlakte zou gaan. Daar begon zijn reis naar het mediteren en zenmeesterschap. Tegenwoordig combineert hij beide passies. In deze aflevering van de VitaliBlij Podcast zijn bijzondere levensverhaal:

• zijn leven als DJ met miljoenen uitzinnige fans;
• waarom hij steeds minder creatief kon zijn naarmate hij populairder werd;
• waarom hij tegen het advies van de arts in ging boksen toen hij oververmoeid tegen de vlakte was gegaan;
• over leven, lijden en de dood;
• hoe koud water hem helpt bij het omgaan met druk;
• wat mediteren hem heeft gebracht;
• hoe het kan dat hij zichzelf nog steeds als leerling ziet terwijl hij nu zelf lesgeeft;
• waardevolle inzichten van Ramon die op een bewuste manier zijn leven leidt en eigen keuzes maakt.

Al tijdens het gesprek met Ramon werd ik geraakt door zijn inzichten en inspiratie. Heel bijzonder hoe iemand met zijn hectische leven rust heeft gevonden en dit graag aan anderen doorgeeft. Hopelijk geeft het jou ook handvatten om met meer bewustzijn je eigen keuzes te maken in jouw leven. De podcast is te vinden via alle reguliere kanalen waaronder Spotify (klik hier om direct naar de VitaliBlij Podcast op Spotify te gaan).In de podcast verwijs ik naar mijn gratis online training die vanaf 18 januari weer van start gaat: de Vitaliteitscheck-up. Met deze training ga je in 4 weken zelf aan de slag met de vitaliteit bij jou op de werkvloer. Doe je mee? Inschrijven kan via deze aanmeldpagina.

De ruwe transcriptie is hieronder te lezen.

00:00:01
Margot: Welkom bij een nieuwe podcast aflevering van de VitaliBlij Podcast en deze keer met een gast: Ramon Roelofs. Misschien zegt die naam nu helemaal niks als je nu luistert, maar dat wordt vanzelf wel duidelijk. Welkom Ramon. Voordat je jezelf gaat voorstellen en jouw verhaal gaat vertellen, eerst iets anders. Er zijn namelijk wel een aantal mensen aan wie ik vertelde dat ik ook ging interview voor de podcast. En zij reageerden echt van wow, supergaaf! Toen dacht ik, ja, besef jij eigenlijk wel van jezelf dat je in een soort van collectief bewustzijn zit bij heel veel mensen?

00:00:40
Ramon: Bewust van.

00:00:40
Margot: Merk je dat ook?

00:00:42
Ramon: Steeds meer, ja, dan moet ik mezelf dan even voorstellen, want anders dan denken de mensen van heb je het over ik ben helemaal roelofs zo geboren. Eigenlijk ramon wolfs of een hele naam, rolfs of hoe heet de naam? Bijzonder? Ja, ik heb het uitgezocht en is wel grappig verhaal ook, want de naam komt uit Gouda en ik geloof iets van 300 jaar geleden. Toen stond er iets op papier en toen konden ze niet echt ontcijferen wat ik nou was, omdat het rolfs en Roelof dat lijkt wel mekaar de ze dat je wat aan doen we gewoon rolfs of roelofs.

00:01:15
Margot: Zitten we altijd goed?

00:01:17
Ramon: Is rol we allemaal onze en misschien ken je me beter als je in de jaren 90 veelvuldig lekker gestampt op heerlijke happy hardcore en dus ja dat dat zegt. Dat gezegd hebbende denk ik dat het goed is om te zeggen dat ik me in die tijd niet bewust was van wat ik eigenlijk samen met Theo wordt neergezet in het collectief onderbewuste van mensen. Ehm veel later, dus eigenlijk pas een aantal jaar geleden, toen we in 2019 zich goed dan twee keer uitverkocht.

00:01:54
Margot: Toen.

00:01:55
Ramon: Druppelde bij mij het besef door van jeetje we staan hier in twee keer een uitverkocht, twee keer 13000 mensen en toen ook nog een negatief voor in totaal 350000 mensen door nederlandduitsland en België. En toen wist ik van ook met de achtergrond waar ik over geleerd heb, waar we het zometeen over gaan hebben, dat ik toch wel iets van een blauwdruk hebt neergezet, samen met Theo, dat ie happy hardcore bij zo’n ongelooflijk grote groep mensen in nederlandduitsland België, maar ook in de rest van de wereld op sommige plekken toch wel iets gedaan heeft, waardoor het nu nog steeds in dat collectief onderbewuste ja, een hele speciale plek heeft.

00:02:42
Margot: Ja, dat was natuurlijk een soort van tijdperk, denk ik, ook voor mensen met met stoppen met feestjes en ik was zelf, denk ik ben net iets te jong eigenlijk daarvoor. Maar zelfs ik weet wel dat je Elk jaar bij ja, ik ben van 86, ja, nou ja.

00:02:56
Ramon: Ja, dat is ook wel, ja, dan ben je echt wel ook opgegroeid in de tijd van van tmf, hè, maar ook van van radio vijf, drie, acht was toen net.

00:03:09
Margot: Ja zeker, en weet je, we hadden feestje natuurlijk en dat stoppen begon een beetje, maar dat zijn tijden waar je met heel veel plezier aan terugdenkt en ik denk ook dat jullie muziek, die zit daar een gekoppeld en en dat maakt het misschien ook dat het voor zoveel mensen jaren later dus kennelijk nog steeds is heel veel impact maakt.

00:03:29
Ramon: Ja, het is het is voor ons kijk, wij volgt onze droom en onze passie. En ja, we gingen voor de kansen die ons werden geboden. En ja, we zagen wel op locaties dat het gek was, zoals bijvoorbeeld op een gegeven moment in münchen deden we een schone tour, begonnen toen in münchen bevlogen daarnaartoe daar was een, dan stopt de bus klaar en vanaf münchen gingen we naar links, rechts, kris kras door Duitsland, naar boven. Bij de we iets van drie weken lang. Nou iedere dag een school aan in de weekends waar we aan het optreden, gewoon door Europa. En het interessante was dat we begonnen daar in münchen en er waren 1000 leerlingen, leerlingen in een aula en toen hadden we daar didier hadden we gegeven aan de mensen en ook natuurlijk wat vertelt over hoe dat nou is, als je zo beroemd ben en aan toe bent. En op een gegeven moment vroeg één van de leerkrachten die vroeg van en wat nog gezegd dat iemand op dat is nog handtekeningen nu gingen uitdelen dus die tornde de oren, die kinderen, dus wij moesten vluchten, Theo, die die sloot zich op in de wc, ik vloog na één van de klassen opsloot sloot al die kinderen, dus ik via het raam naar buiten toe en anders waren overvol zeg maar.

00:04:47
Margot: Dolf ja, ja, maar dat we het gekke momenten zult je vast wel, ja, heel vaak hebben meegemaakt, zeker ook is en dan denk ik te luisteren nu misschien oké, muziek, dj gekke toestanden en we hebben tegenover vitaliteit.

00:05:04
Ramon: Ja.

00:05:05
Margot: Wat is daar gebeurd? En nou ja, misschien kun jij daar ook iets over vertellen, over het pad wat jij in die zin?

00:05:10
Ramon: Ja, ja, wat ik net al zei voor mij was al duidelijk toen ik een jaar of 13 was, mijn droom was om goed te worden met muziek maken en daarnaast ook de dj en dat was het beeld wat ik volgt. Dat beeld kwam tot stand doordat ik eh in de sociëteit aantal jongens achter de draaitafels zou staan met een drive in show en ik zag dat en ik dacht van, dat wil ik ook, dat wordt mijn toekomst en schoolbussen formaliteit, dat denk ik gewoon lekker naast en ja, ik heb wel de lts afgemaakt, mts twee klassen gedaan, op een gegeven moment ik ermee gestopt, Annemarie naartoe gegaan en daar nog iets met mn leven ook gedaan. Maar uiteindelijk zag ik dat gaat worden en vol voor die muziek gegaan. Dus wat ik net zei, ik denk gewoon zoveel mogelijk, iedere avond muziek maken en ja, gewoon alles te doen om bezig te zijn met datgene wat je het liefste doet. Hè, op zeker ogenblik, toen periode ik zo beroemd werden, toen werden de miljoenendeals verder de afgesloten met platenmaatschappijen we in Nederland, zoals in Duitsland, er kwam een onwijs druk kwam daar op te staan, want als er veel geld, wat je wordt gestoken door een partij, dan moeten er ook wat voor terugkomen. Soort contract, eens per jaar een album, vier keer per jaar, een single dus om de drie maanden en van van spelen, dus zeg maar van thuis komen en een optreden, nog effe lekker in je studie ervan zitten en ook nog effe lekker rommelen een beetje kloten op de site, op de computer werd het naar een soort van werkomgeving en ja, ik denk zelf alle burn outs, alle mensen die op hun tenen lopen gezien in deze tijd denk ik dat als iets werken wordt, dan wordt het dan een soort van ongezonde situatie en het werk is niks mis mee. Maar je hart moeten liggen. En voor mij is duidelijk dat zodra je hart ergens ligt, dat dat dan spreek ik voor mezelf, dan kun je zo ver gaan, dan kun je echt zo diepgaand ook, dan dan is niks te veel. We deden vanaf eh 93 ongeveer 200. 300 optredens per jaar en uiteindelijk is 96, na veelvuldig eigenlijk al pijn te hebben gehad, last van m’n arm, krampen huilbuien in hotels. Ja, mag je op een gegeven ogenblik dat op een bewuste avond, 27 december 96. Ja, dat ik voelde me niet lekker en ik was toen hele drukke periode van twee weken lang, iedere dag een aantal optredens en die bewuste dag stonden we eerst in de cash in, vlakbij Eindhoven, en daarna in den haag in mn hoofd. Dan dus ik zou ik zeggen: joh, ik voel me niet op, doe jij maar een beetje springen, zo goed me conditioneel voel ik mezelf gewoon niet opgeladen als ik stond daar zo in orde op te treden en ja eigenlijk bij ieder woord wat ik zei voor de kracht uit mijn lichaam stromen. Dus dat optreden haalde ik wel. Maar ik zal toch wel met adrenaline. Dus in de auto probeer ik te slapen, maar dat lukte niet. Ja, toen kwamen aan in den haag en ik geloof het podium staan. Ik voel me eigenlijk al dat alle krachten uit mijn lichaam wegliepen en het was midden in de nacht al vier uur of zo. En maar na derde liedje, ik zeg tegen t ook zeggen: joh, volgens mij ga ik oud.

00:08:36
Margot: Mmm.

00:08:37
Ramon: Dus ik liep naar de zijkant van podium, en nou ja, voor de voeten van een maatje van mij die altijd bij was, viel ik in mekaar.

00:08:45
Margot: Je.

00:08:46
Ramon: En ik was niet auto, kon alles nog volgen, maar mijn lichaam stopte ermee letterlijk.

00:08:49
Margot: Je je letterlijk zakt, die in elkaar, kon je niks meer.

00:08:53
Ramon: Die die die zonken uit mijn lichaam en ik, ja, ik ging gewoon op de bühne liggen en eh, nou ja, dat is mijn vriendin, die was erbij en mijn broer was er ook bij, want het was den haag weet je, dus iedereen kwam kijken en de circusshow met stilgelegd. En en toen ben ik afgevoerd naar het ziekenhuis. Maar ja, die dienst om de artistiek constateerde van: ja, ik kan geen geen burn out, verschijnselen kan ik niet herkennen, je gebruikt geen drugs, die gedronken, geen medicijnen. Dus ik denk dat je gewoon oververmoeid ben, want als je wat je zo vertelt met zo veel optredens per jaar zegt, dan ben je gewoon oververmoeid ze heeft dus doe het effe wat rustiger aan. Ik zeg: ja, dat kan niet, ik zeg altijd met een jaar van tevoren had geboekt, we zitten midden in de periode dat allemaal helemaal losgaat zegt ie eigenlijk hetzelfde als nu aan de gang is met andre hazes die is dan wel helemaal burn out, die heeft alles stilgelegd. Wat er bij mij gebeurde, was effe een stapje terug. Ik lag daar op dat podium en ik was eigenlijk blij dat dat gebeurde, dat er een soort van een hogere macht ingreep en dat dat, ja, dat ik daar lag, ik lag ook lachen eigenlijk van en people nog meemaken in de ziekenwagen afgevoerd worden. Nu kan ik zeggen dat dat was een soort van verlichting, zn ervaring. Als je maar heel lang doorgaat met over je grenzen heen gaan, dan dan op een gegeven ogenblik. Dan ga grijpt door iets in wat wat, wat, wat gewoon je eigen grenzen is en waardoor je, waardoor er iets ingrijpen en waardoor je, waardoor iets gewoon overigens.

00:10:38
Margot: Ja, ik kon je.

00:10:39
Ramon: En dat kon je dus op.

00:10:40
Margot: Op moment ook al wel zo zie.

00:10:41
Ramon: Van oh, dat is het is.

00:10:43
Margot: Dat is achteraf gekregen, maar dat je denkt hé dit was.

00:10:45
Ramon: Ja, goed dat het gebeurde. Het was goed, dat gebeurde. Ik wist wel dat ik toen aan het lag gewassen, dat ik dacht van ik kom er niet verhoren, ik lag daar in een soort van foetushouding lag ik op de bühne en werd dan op die bank aangelegd van de ziekenwagen en uiteindelijk, ja, ik lag ik was aan het lachen van dat dat, dat ik dat allemaal meemaken. En best wel, de spanning was eraf. Spanning, de spanning die ik had meegevoerd en allerlei spanningen die met het moeten presteren en creatief moeten zijn. Zeg maar dat dat was eh in, in een, in een zitten waar weinig werd gepraat met mekaar, is allemaal zilver ruggetjes en ja toch, over gevoelens werd niet veel gesproken.

00:11:29
Margot: Nee.

00:11:30
Ramon: En en.

00:11:31
Margot: Ook dat dat iedereen om je heen denkt van ja, deze jongens hebben het gemaakt, ze doen, want ze hebben geen mee. Hebben we het helemaal?

00:11:37
Ramon: Voor mekaar dus.

00:11:39
Margot: Ja, dan ga je misschien minder makkelijk klagen. Onzeker hebben mensen misschien in de oprecht. Die aandacht ik daarvoor.

00:11:45
Ramon: Je, ik heb ook onwijs genoten doen, want het is eh. Dit is een momentopname maar wel van een aantal momenten waar ik over mijn grenzen liet gaan, over mijn eigen grens begin ik veel beter had moeten aangeven dit de grens. Ik wil gewoon een maand pauze, want anders gaat het niet goed. Dus uiteindelijk niet gedaan, en toch gewoon die grenzen niet gerespecteerd.

00:12:08
Margot: En dan heb je het wel gevoeld, zeker, dat wel. Dus je ja ook op dat moment dat je eigenlijk al dacht: ik moet eigenlijk gewoon een break nemen, maar.

00:12:16
Ramon: Het gedaan, ja, maar ik voelde last van m’n arm. Had ik last van m’n borst, soms kortademig soms ook hyperventilatie aanvallen en dat soort dingen, huilbuien in hotels dat ik gewoon te druk, niet meer aankon en eh. Nou ja, op een gegeven ogenblik kwam dat moment. Dat was een keerpunt ik noem het altijd sleutelmomenten dus ik heb verschillende sleutelmoment in mn leven komen, zometeen dat op andere. Dit was het eerste moment waarop ik ontdekte dat er ruimte was. Op de bodem is heel veel ruimte, zeg ik, maar dus daar kwam ruimte voor allerlei andere invalshoeken. Mijn broer, die kwam naar me toe en die zei van joh, hij bokste en dan zei van is misschien een idee om eens een keertje mee te gaan boksen want als het best wel letterlijk zweten en ik zeg ja, prima, dus ik ging mee en ik ging drie keer in de week ging ik al heel snel books en ik merkte dat zelfvertrouwen nam toe. Ik merkte dat de optredens ging. Heel makkelijk. Geen betere en lichamelijke conditie mn, je moet wat, maar mijn mentale frequentie ging omhoog.

00:13:21
Margot: Wat bedoel je daar eigenlijk mee?

00:13:22
Ramon: Met een frequentie, nou ja, als je in een lage frequentie zit, dan ik zeg het al, ik geef aan, zeg, maar de lage frequentie is dat je niet zoveel aan kan. Je zit laag in je, in je energie. Lage frequentie, je kan niet veel aan. Als je een hoge frequentie zit, kun je veel aan. Zo interpreteer ik het zo.

00:13:41
Margot: Dus het heeft te maken met energie, maar ook hoe je mentaal dan dus dingen om je heen ervaart en ja.

00:13:46
Ramon: Ja, zeker, dus een hoge frequenties ook wel blij staat, zeg maar, als je blijven wordt, dan voed je jezelf. Dus ja, ik, ik ben blij van de endorfine die met name zeg maar het boksen ook zeg maar aanmaakt en waarom? Juist omdat ik op dat moment geen prestaties hoeft te neer te zetten, maar gewoon lekker aan het knabbelen, lekker veel wat je nu zou zeggen. Adem, oefening, boksen is puur een adem, oefeningen het is heel veel uit ademen, bijna geen adem, terwijl het eigenlijk automatisch gaat. Dus wat je doet, is dat je lichaam, eigenlijk, die tekst?

00:14:21
Margot: Oh ja.

00:14:22
Ramon: Dat is wat gebeurt en dus boksen is echt een hele goeie spirituele, als je het zo kan doen, maar ook.

00:14:29
Margot: En voor jou was het jou niet de ambitie om profbokser of wat dan ook, dus lekker knallen en en.

00:14:36
Ramon: Het was ook bezig met mn lichaam, ofzo tenminste niet in de zin van dat ik een brede, andere Arnold schwarzenegger minder worden of zo gewoon. Ik wilde goed in mn valence komen te zitten en dat gebeurde met boksen en daardoor merkte ik van: hé, het heeft daar helemaal niks mee te maken dat ik opgebrand ben, nee, want ik kan drie keer in de week boksen ik heb mijn privéleven. Daarnaast ik wordt creatiever en ik kan die op je dr nog gaan doen, dus met name iets daar tegenover zetten wat een goede energie oplevert en misschien ook van inspanning is.

00:15:07
Margot: Je ja, want in die periode, want je ging tegen de vlakte, de acht zegt: nou, ik denk dat je oververmoeid.

00:15:13
Ramon: Ja.

00:15:14
Margot: Neem gerust maar ja, je agenda een jaar dan verder vooruit of vol. Heb je toen wel rust kunnen nemen? Of of is het meer dat boek ze geweest wat je dr. Heeft gestuurd?

00:15:24
Ramon: Ik heb denk ik drie weken pauze genomen moeten stonden ik weer op podium. Ja, en ja, toen was eigenlijk allemaal zeiden van: joh, doe rustig aan en ik ben gewoon gaan doen. En ja, ik. Ik merkte met name door het boksen dat ik dat ik eigenlijk heel goed in de show zat en dat het toch een kwestie van van van nou ja van die beweging was, er iets tegenover zetten of niet prestatiegericht was, waardoor er goeie, ja, goeie energie opgewekt omliggende.

00:15:56
Margot: Want want je zegt van hé, die die druk die er op een gegeven moment ook komt te zitten vonden het moeten presteren en zoveel optredens en zoveel albums en alles, ja, dat bleef maar je er dus iets bij wat juist even helemaal los daarvan stond, waardoor de rest ook weer ging stromen.

00:16:13
Ramon: Moet ik zeggen? Ja?

00:16:14
Margot: Nou het goed hè, en en je zei daar dit, dit was eigenlijk mijn eerste.

00:16:19
Ramon: Op het moment.

00:16:21
Margot: Ik denk dat dat wel veel meer mensen zoiets ervaren als je het hebt over de burn out of of nou ja, dat ze een keertje tegen de vlakte gaan of wat dan ook. Maar je zegt van: hé, ik heb wel een aantal van dat soort sleutelmomenten gehad. Is het ooit nog zo erg geworden als dit of is het waren dat andere soort momenten?

00:16:37
Ramon: Andere moment ehm, twee jaar later, toen ik kwam mijn stiefvader te overlijden en eh, dat was ja, voor mij was dat nog maar eens een klap. Ik wist dat ie dat ging overlijden. Maar toch toen, op het moment kwam, toen, toen was dat voor mij echt een enorme klap. En waarom? Ten eerste, ik hield onwijs veel van die man. Hij heeft mij geleerd toen ik op eigen benen moet staan, een eigen bedrijf op te zetten, hoe de maatschappij werkt, de politiek dingen geleerd, maar het was toch wel een hele lieve man, was gewoon was die dat, hij was daar en daar was er ook niet en dat vond ik heel bijzonder. Mijn biologische vader is overleden toen 19 was, maar toen had ik al een hele hele tijd had ik hem niet gezien op mijn ouders zijn gescheiden, dus zeg maar, mijn biologische vader ken ik in die zin niet zo goed. Ik ken ‘m alleen van bepaalde beelden die ik ken vanaf mijn jeugd en op het moment dat mijn stiefvader kwam te overlijden. Toen kwam de bubbel weer omhoog die ik eigenlijk nooit gehad verwerkt van het verlies, niet zozeer dat mijn vader was overleden, maar dat ik hem helemaal niet kende. En toen kwam de zoektocht naar mn vader, en dat is een hele typische. Een archetypische zoektocht is dat van een man moet altijd zeg maar, de zoektocht naar zn vader doen. Ehm eh onbewust had ik die zoektocht al wel gedaan, want mijn vader was drummer in een rockband, mijn biologische vader dus. Muziek zit in mijn genen. En dus onbewust was ik al wel, zeg maar ja, altijd met muziek bezig. En toen ik die deejays daar achter de draaitafels zag staan en dat die op mij oversloeg had ik m’n vader alhoewel gevonden. Alleen het was een onbewust proces en juist, zeg maar, het bewust te maken van dat proces. Dat is, zeg maar, de tocht, de reis die je maakt, de archetypische reis, die kwam in de vorm van die bubbel op toen mijn stiefvader kwam te overlijden. Ik begrijp de wereld niet meer. Wat is leven, wat is dood? Ik wist het niet meer, maar we moeten mensen doodgaan die waarvan je houdt en eh. Ik. Ik stond een onbewuste vraagt: dus: zeg maar de kosmos in, en dan moet ik het allemaal maar. En dan komt er een antwoord in de vorm van een recensie, van een boek, want ik zat te lezen in de Haagse courant en dat ging over twee Duitse managers die in Japan in een tempel in retraite hadden gevolgd, een half jaar lang en dat is een boek over geschreven en management. En ik las die recensie en ja, dat deed ik iets met me en ik dacht van ja, hoe dat boek gelezen. Dus ik had boek gekocht en ik was nooit. Maar dit boek las ik in één adem uit en ik regelmatig veel energie in veel energie als dat ik kreeg van het boksen alleen nu op een soort van behoefte aan kennis. En ik had natuurlijk lts gedaan. Wat je dus je school, dat interesseert hem eigenlijk niet zo veel. En maar nu merkte ik vond dat er een soort van honger naar naar intellectuele kennis opkwam maar ook spirituele kennis. Dus ik las boeken in één adem uit en ik zeg ik mijn eigen energie van en ik wist op dat moment niet goed waarvan dat was. Nu weet ik dat wel. Ik las dat boek, daar kwamen allerlei dingen in naar voren, bijvoorbeeld dat die twee Duitse managers, die zaten daar in een tempel en het enige wat die twee gasten scheiden van de buitenwereld was een stukje rijstpapier natuur, weet je wel, ik ben toen merkte ik van: hé, ik ben echt een natuurliefhebber ik denk dat iedereen natuurliefhebber is, want dat zit nou eenmaal in ons. Wij zijn natuurlijk is dat later geleerd hebben, ook en ehm, ja, dus daar kwam een soort van een soort van ruimte er in mij op, die opgevuld ging worden. Ik ik noem die ruimte noem ik altijd het het vlak van potentie, zeg maar, en ja, toen toen op zoek naar andere boeken over die themas, toen ineens, toen kwam ik een folder tegen van een leraar die in den haag meditatie les gaf. Toen dacht ik van, nou weet je, ik moet het maar maar ze gaan doen. Ook heb ik mezelf op een gegeven voor een cursus, en zo ben ik begonnen met meditatie en dat was mijn ja, mijn mijn, de tweede, mijn tweede grote passie. Wat daar werd er toen geboren, want toen ik die leraar da s ochtends tot kussen, toen dacht ik van dat ik, ik wil dat ook gaan doen. Wanneer weet ik niet, maar ik wil ook die leraar worden. Dat wist ik al eigenlijk, de eerste of tweede keer toen ik daar binnenkomt en.

00:21:09
Margot: Dat was dat dan, want als je iemand zitten ik stel me dat even ze op een kussentje heel rustig te wezen of zo en dan het gevoel was van hé, maar dat wil ik ook.

00:21:18
Ramon: Maar het had niet zozeer te maken met alleen maar rustig worden. Rustig worden was een site. Effect. Wat meer mee te maken gehad was autonomie in jezelf.

00:21:27
Margot: Ja.

00:21:28
Ramon: Dus zeg maar de autonomie van een leraar die dr. Zit, die meestal geworden is mazzel op de markt, zou je kunnen zeggen, van der geest en dat zijn meesterschap dat wilde ik ook nu en uiteindelijk ben ik nou helemaal voor gegaan ook, en dan heb ik mezelf ondergedompeld in de wereld van meditatie. Maar ook muziek was nog steeds, zeg maar daarnaast.

00:21:55
Margot: Ja, want dat lijkt me best wel twee uiteenlopende werelden van drukte en heftig. En op het podium staan er mensen naar meditatie, truus, stilte en en uiteindelijk, ja meer dat proces binnen in jezelf. Wat je dan eigenlijk, stel ik me zo voor, en hoe combineer die jij dan? Die twee werelden.

00:22:14
Ramon: Ik zou ik zo je kijk, dit is wel heel erg leuk dat je dit zegt. Ik zal je metaforisch uitleggen hoe dat werkt. Stil zitten op je kussen kan ook heel druk zijn.

00:22:27
Margot: Snap je wat ik bedoel? Ja, dan kun je nog steeds.

00:22:29
Ramon: Met van alles.

00:22:30
Margot: Nog wat bezig zijn.

00:22:30
Ramon: Bedoel je dat? Ja, zeker, kijk een mooie symbolische metaforisch van een. Een, zijn meester die een professor op bezoek krijgt en die professor die zegt tegen die meester: meester, vertel mij alsjeblieft wat de essentie van ik wil er alles over weten. Dus die mensen, die gaat een half jaar twee kopjes neer en gaat schenken. Schenk de eerste eigen kopje vol. Nou, het kopje van de professor schenken is geen geschenken en daar blijft schenken totdat op een gegeven moment dat helemaal overload en dan blijft schenk en die tafel hebt. Over die professor, die kijkt, die die zegt: van bedoel je, je hebt, zie je niet dat helemaal.

00:23:08
Margot: Verloopt zegt u?

00:23:09
Ramon: Dat is jouw hoofd gaat terug naar huis, maar als je hoofd leeg is, kom dan terug. Dan kan ik je meer vertellen, want er is geen ruimte.

00:23:17
Margot: Ja, en dat is waarschijnlijk bij heel veel van ons überhaupt aan de hand.

00:23:21
Ramon: Precies.

00:23:22
Margot: Ja.

00:23:23
Ramon: Daarentegen kan ik je vertellen dat de wereld van de didier of van de danser ook heel stil kan zijn, terwijl de heel druk bezig is met dansen.

00:23:31
Margot: Mmm ja, omdat het dan te maken heeft met de focus en met ja in je eigen performance, of.

00:23:38
Ramon: Hoe bedoel je dat zeker?

00:23:40
Margot: Hè!

00:23:41
Ramon: De oudste rituelen is ons.

00:23:43
Margot: Nou ja.

00:23:44
Ramon: Dansen om een kampvuur als je ziet de stammen in zuid, Amerika of in Afrika, waar de sjamaan, zeg maar de, het ritueel leidt waarbij een dans dansen een soort van wordt. Maar mijn dansen een meditatie in beweging moet, waarin mensen echt gewoon in hun verticale midden komen, waarin het horizontale met doelen en ambities en past en gewoon niet meer relevant is, maar waarin je helemaal in het hier en nu bent. Dat is ook daar kan ook heel veel stiltes zijn, terwijl je toch druk bezig bent met iets.

00:24:17
Margot: En ik heb goed.

00:24:17
Ramon: Te draaien als deejay muziek maken, een studiootje het kunnen, hele stille, gefocust de momenten zijn. Dus wat dat betreft zit de meditatie. Ik eh de muziek in die act, zeg maar.

00:24:32
Margot: Ja.

00:24:32
Ramon: Of je nou een hele drukke management, een huisvrouw die het het hele huis kant en klaar moeten hebben met schoonmaken, het hangt ervan af aan je focus ligt en of je jezelf kan focussen op datgene.

00:24:44
Margot: Wat je aan het doen bent.

00:24:46
Ramon: Maar.

00:24:46
Margot: Ik snap, ik snap, denk ik, wat je zegt, hé, want ik herken ik bij mezelf. Ja, ik ik kan met tien dingen tegelijk bezig zijn en ondertussen stop ik nog een boterham in mn mond en en en u denk ik, ja, wat heb ik nu eigenlijk gedaan? En ik had ik nou al gegeten of niet? En dat is ja, dat is precies niet, want moet zijn.

00:25:05
Ramon: Ik een boek lees bijvoorbeeld, je hebt een bladzijden gelezen en je gaat naar de volgende bladzijde en dan denk je, dat heb ik eigenlijk geweest die vorig jaar bladzijden.

00:25:11
Margot: Maar ja, als het lukt om niet te doen, mn telefoon al bij de hand hebben genomen, om dat ik denk ik, o help, ik moet iets op zn kop, ik moet hier nog app, dus ja, ja, ik denk echt dat het voor zoveel mensen, mezelf inclusief om maar zo lastig is om gewoon te doen wat je wilt doen, omdat er zoveel afleiding is en omdat er zoveel prikkels zijn, er heel veel gebeurd.

00:25:33
Ramon: Ook, ja, nou ja, meditatie is een trucje om je jezelf te focussen op iets heel basaal het basale is de adem, de adem, iets verticaal, de Arabische holtwijk altijd verticaal gaat in een uit. Het is een verticaal processing mensen zien het niet, maar wijst nu, zeg maar, op de luchtpijp die dus, zeg maar, van boven naar beneden toe gaat. En als je voelt in je lichaam, hier wordt je rustig van als je vier keer heel diep in en bij uitademt bouwjaar rustig. Waarom? Omdat je dan focust op het verticale vlak. Verticaal is bij uitstek de sleutel tot ontspanning.

00:26:23
Margot: Mmm ja, want je zegt verticaal, dat is zeg maar.

00:26:28
Ramon: Dat is.

00:26:28
Margot: Dus ontspanning, en wat is zon horizontaal of hoe moet wat? Wat?

00:26:31
Ramon: Hoe moet ik dit zie? Horizontaal palestijn.

00:26:34
Margot: Mmm.

00:26:35
Ramon: Horizontaal is een doel. Niks mis mee, allemaal op zijn ambities is allemaal interviewtje.

00:26:42
Margot: Mmm.

00:26:45
Ramon: Maar ook past je dus je bagage, datgene wat je was, bezig zijn, met dingen die zijn geweest, dat is allemaal horizontaal. Dat zulke, zeg maar een chronologische tijd. Terwijl golos een is, is het Griekse woord voor chronologische thuis. Terwijl kairos is eigenlijk je verticaliteit dat is je hier en nu. Hij heeft niks te maken met nietsdoen het kan ook bijvoorbeeld: ik ga binnenkort vakantie, ga ik naar Bonaire ga ik drie weken gewoon dat ik op een heel klein eiland zitten. Het kan heel goed zijn dat dat ik daar dingen aan het doen ben, dat ik wel in mekaar zit. Waarom? Omdat daar de de tijd voor mij even stilstaat.

00:27:25
Margot: Mmm en en minder de druk is van oh. Ik moet nu daar en daar onzekerheid, Stijn of of dat of hebben, maar dan zit je gewoon in je eigen vlogen momenteel.

00:27:34
Ramon: Ik ja.

00:27:35
Margot: Boeiend hè, en ik denk altijd: ja, als ik zeg maar op de weg, hij onvoldoende, straten lopen of wat mensen zijn, zo gehaast, lijken niet me op te letten en zo wat zijn. Zeg. Maar de is er een tip die mensen willen meegeven want ik denk dat mediteren of mindfulness of yoga, ik ben fan van, maar dr. Zijn ook heel veel mensen die die dat misschien super zweverig vinden. Of ga je het onderzoek of denken maar helpt, daar heb ik helemaal geen tijd voor. Er zijn er dingen waarvan je zegt: goh dit, dit zou eigenlijk zo gezond zijn als iedereen dat is.

00:28:11
Ramon: Zo inbouwen.

00:28:12
Margot: Of dit kan mensen helpen.

00:28:14
Ramon: Het is heel simpel: doe één ding met aandacht.

00:28:18
Margot: Gewoon zo simpel is maar ze zijn komen eigenlijk.

00:28:21
Ramon: De metafoor is vaak zit op een kussen. Dat noemen ze dan meditatie en je richten op je ademhaling, bijvoorbeeld tellen van je ademhaling of alleen maar focussen op de op de adem. Maar het kan ook met wandelen, bijvoorbeeld hoe je jezelf effe te vertragen, stukje langzaam te wandelen, jezelf te focussen op dat je voeten de aarde aanraken. Het kan ook door te vissen, bijvoorbeeld door je focus op een dobber de te leggen. Het kan ook door te kijken in de ogen van een van een kleinkind want die hebben die focus nog steeds. Die kunnen heel lang, zeg maar, in de ogen kijken zonder dat ze zichzelf schapen.

00:29:03
Margot: Dus dat zijn we, dus we konden het eigenlijk misschien allemaal, maar we kunnen het ligt.

00:29:08
Ramon: We kunnen het.

00:29:08
Margot: Ja, heel boeiend, want ja, ik weet niet je, je hebt een heel erg reizen afgelegd, hè, hoe lang ben je hier nu mee bezig?

00:29:17
Ramon: 22 jaar.

00:29:19
Margot: En wat heeft dat je gebracht?

00:29:22
Ramon: Ik zeg altijd niks.

00:29:25
Margot: Maar dat geloof ik niet.

00:29:27
Ramon: Ehm, waarom zeg ik dat? Omdat het voor mij is: meesterschap is de geest van de beginnen.

00:29:36
Margot: Mmm.

00:29:37
Ramon: Op het moment dat ik verslapt, zeg maar en gezegd, ik weet het allemaal wel, want ik ben de master, dan verbeeld ik mezelf heel erg veel en dan ben ik niet meer het kind, daar ben ik niet maar aan het spelen. Dan ben ik niet meer in de markt. Dus op het moment dat ik in die maar het kan blijven, dan heeft dat dat heeft me gebracht, want ik weet van, ik weet eigenlijk helemaal niet zo veel weet wel heel veel, maar ik weet dat ik niet zoveel weet, dat ze een heel groot verschil stapje.

00:30:06
Margot: Ja, ja, ik, ik snap wat je zegt en tegelijkertijd denk ik: ja, dat lijkt me best wel ehm, ja, moeilijk is niet het goede woord, maar ja, het is het ook de de, de kunst om verwonderd te blijven dan ofzo de dingen die je meemaakt is doen om je heen.

00:30:23
Ramon: Ja.

00:30:24
Margot: Dat kan ik me wel voorstellen, terwijl je helpt die mensen onder andere mensen ook mee. Ik denk dat dat.

00:30:31
Ramon: Dat een bepaalde vorm van meesterschap brengt met zich mee dat je onbewust bekwaam wordt.

00:30:37
Margot: Ja.

00:30:38
Ramon: De dag van vandaag is een schitterende dag. Veel mensen kunnen het niet zo zie, misschien zien ze het onbewust wel, maar veel mensen zien het onbewust, onbewust niet.

00:30:52
Margot: Mmm omdat het druk zijn met andere dingen. Ze zijn niet.

00:30:55
Ramon: Ze zijn niet met volle aandacht bij die mooie dag en dan kun je nog een drukke dag hebben. Maar ik kon ook wel mooi de mooie dag.

00:31:02
Margot: Ja, want dat kost geen tijd.

00:31:03
Ramon: Ja, en ik wil niet zeggen dat ik dat ook. Iedere dag van de van de week heb ik me minder dagen, nog steeds ook met druppels.

00:31:12
Margot: Ja, maar het is wel dat bewustzijn dat je daar niet vol.

00:31:15
Ramon: Bewust van zeker.

00:31:16
Margot: En dan aan de slag kunnen. Ja, want wat, wat is het wat je doet? Ik bedoel eh. Ik denk dat de reis in 22 jaar geeft je vast wel iets gebracht in de zin van wat je nu ook aan het doorgeven bent, waar je andere mensen.

00:31:29
Ramon: Nou ja, ik, ik geef meditaties dus op sportscholen op yoga, scholen waar meditaties geef, ook bij mij thuis heb ik één keer in de in de week, op maandagavond geen meditatie. Dat doe ik niet commercieel, dat is alleen voor vrienden en soms nemen vrienden bij vrienden mee en dan weet ik in ieder geval dat het oké is. Dus maar voor de cursussen en voor de open uren die ik heb, sportscholen en bij de yoga schooljaar, daar, daar kun je gewoon voor inschrijven dus als Dirk, die mensen ik lees je in ieder geval in eerste instantie dat ze even helemaal niets moet. Dat is de eerste liggen. Dus spreken met jezelf af dat je je die drie kwartier, dat je je bent, dat je even helemaal niets moet, en dat is voor heel veel mensen al heel moeilijk.

00:32:20
Margot: Mmm.

00:32:21
Ramon: En dan, en dan wordt je heel vaak al dit zo van hmm en dan zie ik ze genieten van. Oké, ik heb mezelf toestemming gegeven om niet te moeten en dan vertel ik een verhaaltje in een half uur, 40 minuten tijd. Ik weet nooit wat ik gaf, de, ik laat zeg, maar ik zou me kruisvaart zit, ik zit, ik open, daarmee verbinden ik met met de kosmos ik verbind mezelf met de aarde en dan laat ik verticale moment laat. Ik zeg maar stroom. Ik ben d’r dan ook niet meer eh ik ik weet, zeg maar dat omdat ik een soort doorgeefluik je op dat moment ben, en dan kijk ik gewoon wat er gebeurt. Welke woorden komen, wat moeten gezegd worden op dat moment? En dan eh, dan stroomt het vanzelf.

00:33:07
Margot: Ja, en dan dan dan komt het verhaal eindelijk tot jouw.

00:33:11
Ramon: Wat je doet het door.

00:33:12
Margot: Ja.

00:33:13
Ramon: Komt dat door? Wat? Wat moet ik vertellen op dat moment?

00:33:15
Margot: Ja gaaf hè, want eindelijk wat jij nu zegt, jij biedt mensen. Eigenlijk wordt jij destijds met het boek ze dus ervaren. Van hier hoef ik helemaal niks te presteren of geen drie, maar het is maar gewoon lekker.

00:33:29
Ramon: Zo is het is zo, want toen ik bijvoorbeeld ik ik heb tien jaar, heb ik veel retraites gedaan, van 19. 99 tot 2009 retraites veel weekend, veel cursussen veel boeken gelezen en op een gegeven moment, toen was ik zo ver dat ik dacht van ja, dit wil ik doorgeven heb een opleiding gedaan, heb ik een tijdje een eigen school gehad, ook en toen merkte ik dat ik iets proberen te forceren. Ik was een rol spelen en.

00:33:57
Margot: Zo graag wil daar eigenlijk.

00:33:59
Ramon: Kijk, het is gewoon ook weer het archetypische, pap. Je hebt je voorbeelden en die kopiëren maar wanneer je voorbeelden loslaten en ga je je eigen zon creëren.

00:34:08
Margot: Mmm.

00:34:10
Ramon: En dat is belangrijk.

00:34:11
Margot: Ja.

00:34:11
Ramon: Op het moment dat je eigen zon geboren wordt, dan neem je afstand van je leraren en dan ga je je eigen pad. Dan ga je dus niet je je gaat, zeg maar waar geen pad is.

00:34:23
Margot: En hoe weet je dat?

00:34:24
Ramon: Dat weet je een beetje. Je, je weet dat dat daar komt. Een lichte angst komt op van angst voor onbekende. Je weet dat het moment daar is. Doe je het niet, ga je verkrampen.

00:34:38
Margot: Doe je het niet?

00:34:38
Ramon: Dan ga je, dan, wordt je psychotisch dan kun je niet meer functioneren en het is de stem van je hart. En als ik dat uitspreekt ook emotioneel, dan voel ik het in, voel ik het in m’n keel en dat zou ik iedereen willen gunnen, weet je?

00:34:59
Margot: Als je.

00:35:00
Ramon: Diep in je binnenste die stem van je hart niet volgt, dan dan ga je voor kampen en dan gaan mensen rare dingen doen. Dan gaan ze zich tegen tegen uiteindelijk je leraren en tegen je ouders. Tegen de sociale groepen ga je dus.

00:35:17
Margot: Voeg altijd.

00:35:18
Ramon: Maar die diepe innerlijke stem die zegt dat het nu tijd is om afstand te nemen van wie dan ook, zodat je weer in je blij ja en je blij je markt komt.

00:35:31
Margot: Ja en hoe je die stem?

00:35:34
Ramon: Die hoor je.

00:35:35
Margot: Die hoor je.

00:35:36
Ramon: Die hoor je echt, heb jij.

00:35:38
Margot: Ja, ik denk het wel.

00:35:39
Ramon: En dan denk ik ook wel, ja, ja, die die herken je die dus in de vorm.

00:35:43
Margot: Van.

00:35:45
Ramon: In de vorm van we gaan doen, effe het beeld hè, van dit is wat je wil, die deejays heb je gezien, je ziet het beeld van die, je gaat ervoor en ik ga me voor. Ik ga daarvoor op een gegeven moment. Ik werkte bij de, bij de, bij de marine. Toen kwam de stem van: ja, eigenlijk moet je misschien toch iets gaan doen met je leven. Het is toch weer die elektrotechniek gaan oppakken? Ja, want we hebben niets verzinnen. Ja, maar misschien moet je toch wel gaan doen, buys het belerende vingertje weet je.

00:36:15
Margot: Die.

00:36:16
Ramon: Toch gedaan, ik werd er niet vrolijk van. Ik. Ik werd teneergeslagen ging te veel sjekkies roken, ik ging drinken. Toen was dus niet maar wereld, ik moest daar weg, ik ben daar weggegaan ik ben iedere avond ben. Ik ga knokken om mijn droom werkelijkheid te laten worden. Iedere avond zat ik, na mijn werk, zat ik op mijn kamer om muziek te maken. Dat werkt gewoon hartstikke blij van. Daarvoor ging ik om 12 uur naar bed. Ging ik om zes uur weer opkwam is zes uur per nacht slaap nodig. En maar die creatieve vijf, die die die was, dan weet je wel en dat dat dat voet je nou, ja, dat is zeg, maar, ze hebben het over boeddha natuur, over christus ruimte, over het goddelijke in jezelf. Maar dat is zeg maar wat, zeg maar je innerlijke en je innerlijke kracht. Voet.

00:37:08
Margot: Ja, uiteindelijk kom ik jou zeggen: als je doet wat je je blijven wordt, waar je energie van krijgt, en ja, dan gaat het ook een soort van vanzelf, of tenminste dan weet je dat je.

00:37:18
Ramon: Zeker.

00:37:19
Margot: Ja, zeker, ja, dan kun je.

00:37:21
Ramon: Niet 100 procent kan geven.

00:37:23
Margot: Ja, ik geloof je ook doet ehm als je dat doet, hè dat zeg maar naar succes op wat voor manier dan ook, of of of in ieder geval een goed leven, dat dat als vanzelf volgt, of of ja, want ik eigenlijk bedoel is ik denk dat heel veel mensen dit heel spannend vinden, want we zijn allemaal opgevoed van oké, doen, opleiding, een baan zoeken, heb zekerheid in het leven, want je hypotheek en in en de kinderen en toestanden en dan is misschien heel diep wil dat stemmetje wat flyers van dit kantoor, daar moet je niet blij van. Of deze werkomgeving veel spannend, omdat je weet wat je hebt en of we daar nou een beetje ongelukkig of heel ongelukkig van wordt, je weet wat je hebt en dat onbekende, die angst, die continu spannend zijn en en mensen dus denk ik, ook tegen houden, we moeten doen terwijl ik denk eigenlijk zelf wel, als je, als je echt doet wat je wat je leuk vindt en waar je blijven wordt, en dan moet je het misschien hard voor werken, daar is dan ik helemaal niks mis mee. Maar ik denk wel dat je er uiteindelijk wel ook gewoon goed terechtkomt snap ik bedoel, maar ik ben dat is hoe ik en dan kijk, ik ben benieuwd hoe ja dat ziet laat ik zeggen.

00:38:31
Ramon: Nee, ik denk ook dat met hard werken dat je dus zeker komt. Maar ik denk dat als je hard werkt aan iets wat je maar niet je hart ligt, dan eh, ga je het niet redden. Kijk, ik spreek vanuit een soort van in kunstenaarschap en dat kan op ieder vlak liggen. Dat kan ook de timmerman zijn, kan ook de automonteur zijn, het kan ook een elon musk zijn, het kan ook een een, een huisvrouw zijn, weet je die zo goed mogelijk haar kinderen opvoedt dat kan ook, hè dus dus dat dat ook altijd op het vlak van bijvoorbeeld een kunstenaar moet zijn of niet. Maar bijvoorbeeld een Salvador dali is een mooi voorbeeld, maar ook mozart dus ook een mooi voorbeeld. Mozart dacht in melodie.

00:39:22
Margot: Ja.

00:39:23
Ramon: Ja, hij, hij droomde in melodie, hij was acht toen die ze eerste symfonie schreef. Hij was 12 toen ze eerste opera schreef. Weet je dus Salvador dali die werkte vanuit het collectief onderbewuste die had ie in Canada is in z’n woning had ie een schommelstoel schommelstoel staan. Dat Denise siësta. Hij sliep niet zoveel, maar als die dan cs dat deed, dan in die paar nanoseconde dat die slaap view had, ie in z’n hand een eh ijzeren lepel. Als die eisen label op de grond view viel die op een geplaatst. Dat was het moment waarop die wakker werd. Toen zag ie de beelden.

00:39:59
Margot: Van.

00:40:01
Ramon: De gebakken eieren in de vorm van een klok, de de zeilboten met zeilen in de vorm van vlinders de olifanten met skelet koppen, een paard op poten zag, want het collectief onderbewuste dat is wat wij allemaal met ons meedragen en vanuit de collectief onderbewuste de beelden die dus zag, ging die schilderen.

00:40:28
Margot: En dat kon die.

00:40:30
Ramon: Zonder einde. Hij heeft ongelooflijk als je in in, in het museum komt, maar ook in z’n huis.

00:40:39
Margot: Te hangen schilderijen en en.

00:40:41
Ramon: En een kunstwerken.

00:40:43
Margot: Dat is te bizar voor woorden.

00:40:44
Ramon: De ik snap niet dat die man.

00:40:45
Margot: Maar.

00:40:47
Ramon: Nou, ik weet niet hoe lang niet geleverd. Ik geloof iets van 78 jaar of zo dat die zo kort geleefd heeft.

00:40:53
Margot: Want.

00:40:53
Ramon: Wat die gemaakt heeft, is.

00:40:54
Margot: Eindig.

00:40:56
Ramon: Kijk, en dat is de weg van van van ja, van de kunstenaar die de wereld vanuit zijn energie, vanuit zijn boeddha vanuit zijn christus, dan ga je vanuit, noem het maar van krishna natuur, noem het maar op een gegeven een naam aan, maar liever niet, want anders ontstaat er een oorlog vanuit die ruimte, vanuit die space waarvan die weet dat het, zeg maar de universele. De universele lucht is de universele.

00:41:31
Margot: Creativiteit.

00:41:32
Ramon: Overal is en niet iedereen aanwezig dat als je dat zeg maar creëert vanuit die ruimte, dan komt succes.

00:41:41
Margot: Automatisch.

00:41:43
Ramon: Ook als het niet komt.

00:41:45
Margot: Ja, dan ben je toch iets aan doen waar je?

00:41:48
Ramon: Vol passie over spreekt de politie.

00:41:50
Margot: Waar? Waar?

00:41:51
Ramon: Waardoor daar licht uit je oren je ogen komt als je erover praten.

00:41:54
Margot: Dan heb je in ieder geval een leuk leven gehad, ons begeleiding.

00:41:57
Ramon: Ja, dan heb je een een en dan heb je een leven gehad waardoor je echt geleefd hebt, waardoor je, als je je hoofd neerlegt kun je zeggen: ja, ik heb gedaan wat ik altijd, wat ik altijd wilde.

00:42:09
Margot: Nou, ja, ik denk dat dat zeer belangrijk is. Mijn moeder is overleden, jaar geleden en voor mij heeft dat is, is het, denk ik dat wat het mij heeft duidelijkgemaakt kost, wat ik misschien moest leren, daarvoor hoe ik het thema wat maar 28. Maar ja, ik denk wel dat ik daardoor in één keer snapte van: ja, wacht even, kan een dagcentrum meter ineens zomaar niet meer. Wat wil je dan gedaan hebben in die tijd? Ik denk ook dat ik daardoor misschien is dat voor mensen, maar dat ik daardoor minder bang ben geworden, omdat ik dacht: ja, dat maakt het ook eigenlijk op mn uit. Ik bedoel, uiteindelijk gaan we toch, kun je beter plezier hebben gehad en dat wil niet zeggen dat je, denk ik, als een kip zonder kop en ja moet doen, alleen maar dingen moet doen. Wij blijven hoe het zo is, het ook niet. Maar ja, het zou mooi zijn onze mensen eigenlijk net iets meer lef, kinderen en dat vertrouwen denk ik ook van ja.

00:43:03
Ramon: Bij een plein voor.

00:43:04
Margot: Het is wat bij je past, ook, en en dan komt het erop zeker, het is terecht.

00:43:09
Ramon: Ik denk dat heel veel mensen zijn bang.

00:43:13
Margot: Voor.

00:43:13
Ramon: Het leidde niet zozeer bang voor de dood van ter dood. Is dit eigenlijk in principe, hè, het is gewoon een een soort van deurtje wat aan twee kanten opengaat maar bang voor het lijden.

00:43:23
Margot: Alleen.

00:43:24
Ramon: Ik denk dat als leider komt, automatisch leiden is er altijd leider ontkomen niet aan, want we hebben een een fysiek lichaam waarin die energie schuilgaat die we niet kunnen zien, maar die er wel is en die vormgeeft aan de vorm, die geeft aan de elementen.

00:43:46
Margot: Mmm.

00:43:46
Ramon: Zoals we nu hier zitten, wij praten met mekaar, dus die energie geeft vorm aan de elementen, aan zon, hè, dus zeg maar aan vuurwater lucht en aarde, inclusief bewustzijn. Dus datgene geeft vervormen op het moment dat we, dat we ziek worden en op een gegeven moment gaan. Ja, dan hebben we in ieder geval hebben we in die tijdspanne van 70, 80 jaar dat we leven, hebben gedaan wat we leuk vonden en hebben we volledig geleefd binnen die, binnen die die tijd, ruimte waarin, waarin het ons gegund is, zeg maar.

00:44:29
Margot: Ja, ja, het is wel diepe, diepe kost. Ik moet er ook echt over nadenken, maar ik ben helemaal mee eens en ik denk ook dat ik kijk, je kan niet altijd alles, hè. Ik bedoel, als ik nu denk: ik wil een nieuwe beyoncés worden of zo, dan gaat m never nooit niet worden. Maar dat is ook helemaal niet wat ik voel, wat ik zou willen worden en het was, maar het is goed dat je zegt.

00:44:52
Ramon: Wat ik voel me?

00:44:52
Margot: Ja, dat is belangrijk, ja, precies van, en daar zit misschien ook een soort van. Nou ja, verwarring of angst, denk ik, van ja, maar ik kom, ik kan, ik wil iets en ik kan dat niet worden ofzo maar daar gaat het ook niet hoe het gaat. Volgens mij omdat je inderdaad binnen jouw eigen mogelijkheden, met je eigen lijf of wat het moet zijn, dat je daar wel het meeste ita zeker ga doen, waarvan jij dan denkt: hé, dit is waar ik heel blij van moet of wat ik te bieden. En dan, ik heb het dan stromen.

00:45:22
Ramon: Ja, ja, ik ik, ik denk dat het zo werkt en wat heel belangrijk is, wat ik echt geleerd heb, is dat ga.

00:45:35
Margot: Af.

00:45:35
Ramon: Op de beelden die je ziet.

00:45:37
Margot: Mmm.

00:45:38
Ramon: En beide beelden komen ook worden komen. Context andersom zou pakken als je bijvoorbeeld een droom hebt en de droom van je wilt iets schrijven en de droom is eigenlijk ook al een beeld. Hè, maar je wilt bijvoorbeeld een boek schrijven, een boek schrijven is verre van eenvoudig. Ik heb er twee geschreven en dat is een worsteling. Maar het was voor mij wel wens om mijn eerste boek te schrijven. Doet mijn eerste boek geschreven. Wat dacht ik: ga nooit meer een boek schrijven, maar veel later komt toch weer de kriebel dat ik in het tweede boek wilde schrijven. Dus ik ging dat tweede boek te schrijven en die intentie is eigenlijk de formatie, de bevestiging naar mezelf, die vaste. En ik ben gaan schrijven en toen heb ik ook een hoofdstuk geschreven waarin voor mij heel belangrijk, want ik denk op het moment dat je weet waar je naartoe wil, dat je een soort van stip aan de horizon hebt, van boek, ik wil boek schrijven, dat is de informatie en dat je dat prent in je onderbewuste dat je jezelf ook telkens steeds makkelijker de toe kan zetten, betekent niet dat het eenvoudig is, want ik heb drie keer een writersblock gehad en daar ook helemaal vastgelopen wordt, ook weer de bovenop gekomen, omdat er helpers op mijn pad kwamen. Waarom? Omdat wist, ik wil daarnaartoe dus de beelden.

00:46:59
Margot: Kwamen automatisch.

00:47:01
Ramon: Ik wist niet hoe het boek eruit ging zien. Ik wist niet wat de titel was, maar ik wist boek schrijven.

00:47:06
Margot: En als je dat beeld hebt, dan vind je ook wel een manier om het is.

00:47:10
Ramon: Te gaan doen, zeker.

00:47:12
Margot: Mooi, hè, en jij zei het ook van als je dat niet doet, als je niet luistert naar die stem binnenin je, ja, dan toch lukt het. Zeg maar niet zo goed met jou, of dan moet je misschien psychotisch of heb je stress of of dit niet.

00:47:27
Ramon: Er komt, wrijving, komt wrijving. Ik heb ook gezegd: mijn documentaire op YouTube heet zonder wrijving geen glans. Maar als er zoveel wrijving komt, dat je alleen maar bezig bent met wrijving, ja dan eh, dan denk ik dat je te veel na één kant gehad hebben en ik noem het altijd waar, waar zijn mensen zeg, maar die als een soort. Ik zie mezelf ook zo echt als een soort van koorddanser die met een grote stok, zeg maar, van a naar zet gehad en de ene keer wat naar links gaat, de andere keer wat naar rechtschapen telkens wel het midden uitkomt.

00:48:03
Margot: Ja, ja, want ja, ik snap, je moet ergens ook een soort van je grenzen opzoeken. Dat is niemand het goede. Maar hier, je lukt vanzelf wel weer een soort wel tegen aan en dan weet: we moeten hier een beetje de andere kant. Ja, ja, en hoe kijk je dan in deze tijd? Daar ben ik wel heel benieuwd naar, want want ik zeg dat gebeurt natuurlijk van alles, ik gewoon, mensen hebben zoveel stress, zijn zoveel burn out wat jij zegt. Als mensen bij jou komen, zijn ze blij dat ze drie kwartier niks hoeven. Maar kinderen, kunnen we onszelf dat niet eens toestaan? Hebben we daar dus letterlijk iemand voor nodig die dat zegt, denk ik, jou wel, hoe, hoe zie jij deze tijd?

00:48:39
Ramon: Ja, ik zie, ik zie het als de tijd van vernieuwing en van heel veel uitdagingen eh, om eerlijk te zijn, toen ik, toen de eerste rock dan eh kwam, toen eh, was ik in eerste instantie zoiets van kloten dat was een heel kort moment. Uiteindelijk was ik heel blij dat die er was in 19 online. Ik jaar gehad met onder andere het schrijven van mijn boek en daar was ik eigenlijk al. Ik heb per drie jaar over gedaan over het boek, maar 2019 was echt druk. We deden twee keer de uit verkopen, Theo en ik toen die tour nog daarbij. Ik gaf me trainingen, maar ook het boek schrijven en daarnaast dus ik was eigenlijk best wel blij dat er kwam en toen die was, toen, ging ik ‘s morgens wel eens in de auto van loosduinen scheveningen dat is met de auto ongeveer tien minuutjes kwartiertje ik duik je doen om zeven uur ‘s morgens. Normaalgesproken stond de sportlaan was een hele drukke straat. Die is helemaal vast met met autos en toen ik daar op dat moment doorheen ging niemand stil. Het was een dorp, super stil, en toen dacht ik van.

00:49:47
Margot: Wat geweldig!

00:49:49
Ramon: Het lijkt het, lijkt me een retraite. Wat ik normaalgesproken mezelf altijd naar mezelf gunde, was die retraite al 19 jaar en ik werk bij mezelf op gewoon die stilte. Effetjes les is more helemaal niks in een klooster, in een abdij of ergens in een hutje op de hei of ergens ver in het zuiden van Frankrijk. Tien dagen in stilte of vipassana in in Thailand, midden in de jungle. En nu had ik het in mn eigen den haag die stilte, wat the fuck! Dit is heerlijk, man, en heel veel mensen. In het begin gingen ze klagen. Ik snap het wel, want dan gaat die aap die gaat springen van je wordt uit je comfortzone ook, maar ik denk dat dat zo nodig hebben.

00:50:35
Margot: Allemaal die rust en en en de pas op de!

00:50:39
Ramon: Het is eigenlijk een zeker. Afgezien van de horeca heb ik echt mee te doen, vrienden van mij, ook restaurants. Dat vind ik echt helemaal shit, maar het heeft ook positieve kanten.

00:50:49
Margot: Zeker en en de uitdagingen waar het over je spreekt.

00:50:52
Ramon: Ja, de uitdagingen dit bedoel ik eh. Hoe ga je om met dat dat je ‘s avonds niet over straat mag? Ja, ik heb er niet zoveel moeite mee. Weet je wat ik eigenlijk? Gewoon een hele goeie film Netflix of ik mediteer een periode langer? Ja, ik zie voor mezelf meer positieve kanten als dat het negatieve kanten heeft en uitdaging wel. Nou ja, één passie voor mij is ook reis en dat kan ik niet of minder.

00:51:27
Margot: Ja.

00:51:27
Ramon: En dat vind ik moeilijk, ja, dus als een uitdaging van, dan voel ik bij mij wel de druk op komen van effetjes snel, bijvoorbeeld een weekje naar mallorca ja, dat is gewoon niet zo snel bij en dan moeten er heel veel handelingen gedaan worden. Of je kan gewoon niet omdat dat het een ander gebied is daar op dat moment.

00:51:44
Margot: Ja, en hoe ga jij daarmee om? Als je dan niet druk voelt, want wat je zegt, iedereen heeft een moeilijke momenten, jij ook paar. Wat is jouw manier om daarmee om te gaan?

00:51:53
Ramon: Ja, ik het op een manier. Je in de zee ja is voor mij, als je het over vitaliteit hebt, is voor mij. Op zaterdagochtend en op zondagochtend doen we altijd een duik, je in de groep voor en dat is steevast voor mij om half negen ‘s ochtends, in de winter komt de zon op. En dan, ja, weet je dan die zij, het is online ijskoud buiten en die zee is nog kouder. En ja, het is gewoon effe afzien. Maar toch zit daar echt een effe dat eruit komt, dat dat ah, weet je wel, dat je echt gewoon gillen met zn allen en die kou voelen. En en dan nog effe over het strand, effe een stukje joggen waarbij die elementen voelt en in verbinding komen met datgene wat ook jezelf zit. Je diepste nature weet je wel. Dus de zee de zon, het ligt eh, het water, de aarde, het is zoiets basaals maar zo fijn en dat is voor mij een Richard en ik had laatst een half jaar geleden had ik een, een podcast, opname met de wieg, het meerman en ik was bij hem in zn eindbaas podcast en en toen zei ik dat ook tegen hem, niet in de uitzending, ons daarvoor of daarna. En toen ja, maar als ik begrijp het hij zegt, want de zee dat is gewoon het grootste magnetische veld, dat bestaat dus als jij je dipje doet, dan mag denk, magnetische jij al. Toen dacht ik: boven zou ik niet eens kijken, joh?

00:53:21
Margot: Nee, nee, dit is een nieuw voor mij, maar ik denk, het allerbelangrijkste is noemt dat? Ja, we zijn natuurlijk, hè, we zijn de lichamen en we zijn, we hebben een een, een, een brein, en we hadden dat soort dingen vaak heel erg uit elkaar, of zo weet je wel dat. In mijn werk moet ik soms wel uitleggen dat wat je eet, dat dat ook van invloed is op je prestaties. En dat is heel logisch. Als jij een boer bent en heel dat sjouwen, dan snapt iedereen and, maar ook als jij met je hoofd hè werkt, en dan denk ik, dit is eigenlijk wat jij nu zegt, gaat doen, we stoppen verder. Ja, uiteindelijk alles wat om ons heen is. Dat heeft heel veel invloed op hoe we ons voelen en hoe je met de dingen om.

00:54:01
Ramon: Kan gaan.

00:54:02
Margot: Dus het is misschien een tip die je niet zo snel verwacht.

00:54:06
Ramon: Manager die.

00:54:07
Margot: En je kan beter met de dingen omgaan. Maar ja, ik kan me voorstellen dat dat niet werkt.

00:54:13
Ramon: Of meditatie, yoga, sessie of een een mondeling in het bos, of ja, misschien bootje varen op op in het kanaal.

00:54:23
Margot: Oh.

00:54:25
Ramon: Geeft aan je eigen invulling aan en ja, ik denk bij tijd en waar je gewoon een af schakelen en zien dat dingen die je niet kan veranderen, ja, dan moet je ook gewoon lekker laten.

00:54:36
Margot: Ja.

00:54:37
Ramon: Dingen die je wel voor wel kan veranderen. Kijk dan wat je doet en daar zijn dingen zoals boksen meditatie, vissen, tuinieren een bonsaiboompjes knippen. Misschien, dan ben ik benieuwd: je mekaar solderen ofzo weet ik veel van de koude douche neem.

00:55:01
Margot: Nou, het haalt je wel allemaal in het moment.

00:55:03
Ramon: Het moment, daar gaat het over.

00:55:06
Margot: Ja, daar gaat het echt over. Mooi is er nog iets waarvan je denkt. Nou, daarmee wil ik afronden of dit wil ik meegeven aan mensen die luisteren.

00:55:14
Ramon: Nou, ik vind het leuk om nog te noemen eh wat ik nu doe, eh nou ja, wat ik zei ik ik geef yoga, meditatie, maar daarnaast ik ook lighting detentie heeft. Ze geven. Dat zijn hele interessante retweet van een dag of van vijf dagen. En als je daar dingen over wel beter gaat dan naar mn website ramon muguruza punt NL.

00:55:35
Margot: Is ik jouw website ook even bijzetten onder de deze leuke kunnen ze je vinden? Ja, super tof om jou wijsheden zo te mogen horen. Gewoon heel fijn gesprek. Dank je wel, daarvoor graag gedaan en ja, heel veel succes met alles wat je nu gaat doen.

00:55:53
Ramon: Dank je wel.

00:55:55
Margot: Dank je.

00:55:56
Ramon: Graag gedaan.